Replikk til Carina E. Beddari.
I essayet «Grip de uangripelige!» skriv Carina Beddari stort sett interessant om frykta ein kritiker kan ha for å felle estetiske dommar over bøker som handlar om menneskeleg liding, dersom forfattarane har skrive sjølvbiografisk. Det er ei forståeleg frykt, sjølv om dei færraste forfattarar fråber seg seriøse, estetiske dommar. Det innleiande eksempelet til essayet er likevel ikkje i takt med problemstillinga. Karakteren O og karakteren Sandra frå romanen Tingenes tilstand er forferda over ein kritiker som kjem med følgjande dom over ei bok: «Enda en lidelseshistorie. Ikke verdt importen».
Det er greitt at ein som kritiker kan vere redd for andres forferda reaksjonar på eigne estetiske dommar, og ønskjer å sleppe unna dette utan å gå på akkord med eigen integritet. Men denne dommen – «Enda en lidelseshistorie. Ikke verdt importen.» – handlar ikkje om ein romans manglande litterære kvalitet. Dette er ein dom som kritiserer ei bok for å tematisere lidelse, trass i at andre har gjort det same før. Og det er ein annan skål, som Beddari ikkje tar for seg i essayet.